„მე მქვია საად საადი, რაც არაბულად იმედ იმედს ნიშნავს, ხოლო ინგლისურად – სევდიან სევდიანს,”– ასე იწყება თანამედროვე ფრანგული პროზის ერთ-ერთი სახელგანთქმული წარმომადგენლის, ერიკ-ემანუელ შმიტის რომანი „ულისე ბაღდადიდან”.

ნაწარმოების მთავარ გმირს, საად საადს, ბაღდადის დატოვება გადაუწყვეტია, ქალაქისა, სადაც დაბომბვისას მისი არაერთი ახლობელი და ნათესავი დაიღუპა, მათ შორის საადის საცოლეც. საადს ნებისმიერ ფასად სურს, ჩააღწიოს ევროპაში, რომელიც მის წარმოდგენაში თავისუფლებისა და საამური მომავლის ტოლფასია. ამისათვის კი უნდა მოახერხოს საზღვრის გადაჭრა, თუმცა ჯიბეში ერთი დინარიც არ უჭყავის; გადაურ­ჩეს გემის ჩაძირვას; მოადუნოს ციკლოპი ციხისთავის სიფრთხილე და გათავისუფლდეს სიცილიელი კალიფსოს ჯადოქრული ხიბლისგან…

ერიკ-ემანუელ შმიტი, თხრობის უბადლო ოსტატი, აიძულებს მკითხველს, მონუსხულმა მორჩილად იხეტიალოს სიუჟეტის ლაბირინთებში, რომელიც მას ხან ჰომეროსის გმირის ყარიბობას მოაგონებს, ხანაც „ათას ერთი ღამის” ზღაპრებს; და უთუოდ დააფიქრებს იმაზე, აქვს თუ არა მნიშვნელობა საზღვრებს მესამე ათასწლეულის დასაწყისის კაცობრიობისათვის.