„სიმარჯვით და გულადობით გურულები განთქმულნი არიან.“
„დღეს გურულები ქართველთა შორის ყველაზე განვითარებული და
მებრძოლი ხალხია.“
„გურულები არიან ყველაზე უნარიანები ომში, მუდამ ქვეითად
იბრძვიან.“

ასე ახასიათებდნენ მე-19-20 საუკუნეების მიჯნაზე ჩვენებური და
უცხოელი ავტორები გურულებს. რა გასაკვირია, გურული ხომ
ბავშვობიდან მიჩვეული იყო თოფის ხმარებას. არაერთი წყარო
აღნიშნავს, რომ გურულები გამორჩეულად ემზადებოდნენ ბრძოლისთვის.
გიორგი წერეთელი სამართლიანად წერდა: „გურულს ხელში იარაღი და
წინ მტერი, – აი, მისი საქმე.“
იმდროინდელ ფოტოებზე იშვიათადაა გურული კაცი „თავისი სიამაყის“
– იარაღისა და ჩაქურას გარეშე. გურულები პირველი ვიოლინოს როლს
თამაშობდნენ ჩვენს თავს დატეხილ ბრძოლის ველებსა თუ პოლიტიკურ
ასპარეზზე. ბევრმა გურულმა სამხედრო მოღვაწემ კი უმაღლეს
სამხედრო ჩინს მიაღწია.

საცნობარო გამოცემა „თოფიან კაცებს“, გურულ გენერლებს გაგაცნობთ.