მთარგმნელი: მაია ფანჯიკიძე

82 წლის მუსიკათმცოდნე რეგერი ოცდაათ წელიწადზე მეტია დღეგამოშვებით დადის ვენის ხელოვნების ისტორიის მუზეუმში.
ის საათობით სწავლობს ძველი ოსტატების შედევრებად მიჩნეულ ნამუშევრებს, რომ მათში შეცდომა აღმოაჩინოს.

არცერთი მათგანი და საერთოდ, ხელოვნების არცერთი უდიდესი წარმომადგენელი არ არის სრულყოფილი;
არც ხელოვნება, მუსიკა თუ ლიტერატურაა ყველაფერზე ამაღლებული და არაფერია იმ ერთადერთ ადამიანთან შედარებით, რომელიც ცხოვრებაში ყველაზე მეტად გვყვარებია.

„ძველი ოსტატები“ თომას ბერნჰარდის აპოლინური ტრილოგიის მესამე წიგნია და ფორმისა და სტრუქტურის მიხედვით აგრძელებს „ტყის ჩეხისა“ და „დაღმამავალის“ ტრადიციას.

ხელოვნების სამი სფერო – თეატრი, მუსიკა და მხატვრობა ქმნის თითოეული რომანის პროტაგონისტის სულიერ სამყაროს, რომელშიც ის მოძრაობს და შინაგანი მონოლოგის საშუალებით გადმოგვცემს თავის ნააზრევს ხელოვნების დანიშნულებისა და მნიშვნელობის შესახებ.