ბედთან მოთამაშე“ სოსო ყიფშიძის პირველი პროზაული კრებულია, რაც უკვე დიდი იშვიათობაა დებიუტანტ ავტორთა ტექსტებს შორის. შეიძლება ითქვას, რომ დღეს წერას ამგვარად ძალიან ცოტა იწყებს, ან თუ იწყებს, მცირე პროზას სამწერლო გზის ერთგვარ საფეხურად აღიქვამს ვრცელი რომანის შექმნამდე. შესაბამისად, თანამედროვე ქართულ ლიტერატურაში მოთხრობა ძალიან გაიშვიათდა, რის გამოც ამ ჟანრში თავის მოსინჯვა კიდევ უფრო მნიშვნელოვან და საპასუხისმგებლო საქმედ იქცა. მოთამაშე, მეოცნებე და სევდიანი – სოსო ყიფშიძის მოთხრობების სათაურებიდან ამოკრეფილი სიტყვებით უნებურად იმ პერსონაჟის პორტრეტი იხატება, რომელმაც ავტორს შთააგონა, განცდილი, ნანახი თუ გაგონილი მხატვრულად დაემუშავებინა და მაინც ერთი კაცის თავგადასავლად ექცია. აზარტულ თამაშებზე დამოკიდებულება უმეტესწილად ფარული ვნება, ძნელად გასამხელი სენია, რომლისგან განკურნება აღიარებით, განდობით, გულწრფელი საუბრით იწყება. შესაძლოა, ლუდომანიისგან თავდასაღწევად შემოქმედებითი წერაც ერთგვარი ხსნა იყოს, რადგან ის უპირველესად თეთრი ფურცლის, ანუ ყველაფრის თავიდან დაწყების შიშის დაძლევას გულისხმობს.

 

„მოთამაშისთვის ტყუილი განუყოფელი ნაწილია, ისევე, როგორც ბლეფი პოკერში.“ მიუხედავად იმისა, რომ კრებულის ყველაზე ვრცელი ტექსტი მთხრობელის ტყუილებზეა აგებული, პერსონაჟის აღსარებითი ტონი მოთხრობას, ნარატიული თვალსაზრისით, სანდო პირველი პირის ნაამბობად აქცევს. როდესაც ფურცლისთვის განდობილი წიგნად იქცევა, ავტორს აღარ სჭირდება იმის შეხსენება, რომ გარკვეულწილად მხატვრული პროზაც ფიქციაა, თუმცა უფრო ნაღდი, ვიდრე რეალური ცხოვრება. ლიტერატურულ თამაშში კი მოგებული მხოლოდ ის არის, ვინც შეძლო და ბოლომდე ამოთქვა.“ – რუსუდან რუხაძე