„ეროტიზმის მრავალმხრივი ბუნების შესახებ საუბრისა თუ მისი კვლევის ტაბუირებაში, რა თქმა უნდა, თავისი უარყოფითი როლი შეასრულა საბჭოთა პერიოდმა, რომელიც არა რეალური პრობლემების ინსპირირებით, არამედ იდეოლოგიის „მკვდარი ბუნებით“ იყო მოტივირებული. ამ მხრივ განსაკუთრებით სიმპტომატური გამოდგა XX საუკუნის 20-იანი წლები, როდესაც მასებით მანიპულირების მექანიზმებს შორის ადამიანის ინტიმური ცხოვრებაც აღმოჩნდა. თავდაპირველად წიგნის ავტორის ინტერესიც ეროტიზმის (მასთან ერთად კი სექსუალობისა და სიყვარულის) სახის უკიდურესად დამახინჯების, მისი ვულგარიზაციის ფართოდ გავრცელებულმა სწორედ მაშინ დანერგილმა პრაქტიკამ გამოიწვია. ოფიციოზს დაქვემდებარებული ე. წ. მწერალი-ფლუგელებისგან განსხვავებით (მაგ.: კ. ლორთქიფანიძე), ევროპულ მოდერნისტულ ესთეტიკასა და აზროვნებას ნაზიარები მწერალი-რეფორმატორები (გრ. რობაქიძე, ცისფერყანწელები, კ. გამსახურდია, მ. ჯავახიშვილი) ახალი მხატვრული აზროვნების პოზიციებიდან ხვეწდნენ საკუთარი წარმოსახვის უნარს, რათა ეროტიზმის მხატვრული რეპრეზენტირების ქართული ვარიანტი შეექმნათ. ეს პროცესი, საბედნიეროდ, წარმატებით ხორციელდებოდა კიდეც არა მარტო მწერლობაში, არამედ მუსიკაში, მხატვრობასა და სახვითი ხელოვნების სხვა დარგებში.

თუ დავაკვირდებით, ყოველდღიურობიდან მგრძნობელობის განდევნამ ნანატრ თავისუფლებასთან ერთად სიყვარულის ენის მოწყვლადობა, მისგან ჩვენი უკიდურესი გაუცხოება გამოიწვია. ამან კი, თავის მხრივ, მხოლოდ გაამძაფრა ადამიანის მარტოობა. ლიტერატურული ტექსტის ეროტიკული პლასტის შესახებ პროფესიული საუბრის დაწყებამ კი (რაც კვლევის ახალი სფეროს, ეროტოლოგიის, შექმნის წინაპირობაცაა), შესაძლოა, შექმნილ ვითარებაში სერიოზული კორექტივები შეიტანოს...“ (ავტორის შესავალი წერილიდან)